Cosas a saber cuando llevéis los peques a un profesional de la salud

Hola, hola! 

Este post de hoy va dedicado al tema sanitario. Como ya sabéis, a parte de podóloga también soy enfermera. Trabajé en muchos sitios, pero para mí, la parte más difícil de todas fue cuando me pusieron a pediatría. Estuve en un CAP, en un despacho haciendo revisiones, controles y vacunas a todos los niños que entraban por la puerta. También estuve en urgencias de algunos CAPS, 
donde también atendíamos niños. Actualmente tengo una consulta de podología donde también ofrecemos los servicios de podología pediátrica que van desde una exploración de la marcha (el niño no se suele quejarse) hasta el tratamiento de una onicocriptosis (uña encarnados) o de un verruga. 
 
En este escrito no pretendo dar lecciones y cada padre y madre conoce a su hijo, sólo quiero dar unas recomendaciones porque a menudo decimos o hacemos cosas que pensamos que son lo mejor para nuestros hijos y resulta que lo único que hacen, es empeorar las cosas. Yo estoy en los dos lados y este es un resumen de lo que pienso que puede ser mejor hacer y no hacer. Como siempre, no soy psicóloga ni lo que yo diga va a misa. Es el resultado de mi papel como madre y como profesional. Espero que os sirva.
 
- Lo más importante es NO ENGAÑARLES. No le digáis nunca a un niño "tranquilo que no te hará daño" si lo que le tenemos que hacer, es doloroso o almenos molesto. Me encontraba a menudo cuando tenía que poner vacunas y me encuentro ahora cuando vienen con una uña encarnada o debemos tratar una verruga. Ambas pueden hacer daño en algún momento y a menudo, ambas requieren de más de una visita. Si en la primera los padres le dicen una y otra vez que no le hará daño o si le dicen que será "una picadita de mosquito" y luego le duele horrores, ocurren dos cosas: 
- El niño pierde la confianza con el profesional que le atiende. 
- El niño se siente traicionado por los padres. 
- En la próxima, los padres no podrán ni sacar al niño del coche porque no querrá ir a un lugar que le han mentido y que le han hecho daño. 
- El dolor como no se lo espera, lo percibe mucho más que si está preparado para asumir una cierto grado de molestia. 
Yo siempre hago el mismo discurso al niño: "Mira Ana, ahora tenemos que tratar eso que tienes. Yo no miento nunca. Si en algún momento pienso que lo que te voy a hacer te puede hacer un poco de daño, te avisaré para que cojas aire y respires profundamente. Mientras no te diga nada te haré daño. " Y casi siempre me funciona, el niño confía y aunque está tenso durante todo el tratamiento, como sabe que puede confiar en mí, se deja hacer. Evidentemente se pierde mucho más tiempo pero con los niños es así. 
 
- DAR RECOMPENSAS. Si educáis con recompensas, que éstas sean coherentes. Es decir, si la uña clavada lo ha provocado un tipo de zapato, no debemos dejar que las vuelva a llevar por mucho que le gusten. O cuando era enfermera y venía algún niño con sobrepeso, no se le puede decir que si se porta bien pasarán por la tienda de chuches. 
 
- NO NOS ENGAÑÉIS. No sirve de nada y lo único que hace es despistarnos. Yo siempre creo a los padres, no concibo que me engañen, y claro, a veces no me cuadran cosas y podemos tomar decisiones de tratamiento erróneo. Por ejemplo, si la niña se queja de dolor a raíz de ponerse unas manoletinas, que os habíamos dicho que eran contraproducentes, no nos engañéis. Yo no os reñiré, ni juzgaré pero si yo no sé la verdad puedo pensar que el dolor es por alguna otra causa. 
 
- NO AMENACÉIS A LOS NIÑOS. No les digamos "mira que si no te portas bien la doctora te pinchará en el culo". Ellos deben tener confianza con el profesional de la sanidad, ahora y de adultos. 
 
- HAGALO responsable y partícipe DEL TRATAMIENTO. El niño estará más receptivo si se le deja ayudar, si es un elemento activo del proceso. Por ejemplo, cuando después de una exploración biomecánica, vemos que tenemos que poner plantillas, siempre me dirijo a los niños: 
- has entendido porque tenemos que poner plantillas? 
- sabes lo que conlleva llevar plantillas? 
- quieres preguntarme algo? 
- piensa que es un gasto de dinero importante por tus padres. Si ves que no las llevarás, dínoslo y te las ponemos cuando estés preparado / a. 
- ¿Qué color quieres? 
 
O cuando se trata de quemar una verruga, les pregunto si están preparados, o si quieren cambiar de posición, o quieren . A menudo algún padre o madre se ponen rojos y me dicen: - sé que es una pregunta tonta pero ... Ninguna pregunta es tonta si es necesaria para llevar a cabo un tratamiento correcto del niño. Pensad que cuando dudábamos de llevar a Eudald a la guardería por el tema de contagio de enfermedades a la peque que tenía que nacer, se le preguntamos a nuestro pediatra. Así que no tengáis miedo o vergüenza y preguntad todo lo que haga falta; no os vayáis a casa con dudas. Y si al llegar a casa dudáis, llamad y lo aclaráis. 
 
- Y por último y no menos importante, VOSOTROS SOIS QUIÉN CONOCÉIS A VUESTROS HIJOS. Es decir, es usted quien sabe cómo reacciona, como no, qué necesita ... que ningún profesional le haga dudar o le haga pensar que sois unos histéricos. Cuando Eduald tenía 2 meses decidimos administrar la vacuna Rotatec (que es vía oral). Él siempre se había atragantado mucho con el pecho, con la propia saliva ... tanto que el pediatra estuvo a punto de derivarnos al otorrino (por suerte, todo era cuestión madurativa): Pues bien, la enfermera cogió el niño para darle la vacuna, y le advertimos que se atragantaba mucho. Yo insistí un poco hasta que me fulminó con la mirada y sólo le faltó decir que yo era demasiado protectora. Pues el niño se atragantó, mucho, muchísimo. Tanto que ella se asustó, tanto que tuvimos que incorporarle y no reaccionaba, tanto que casi toda la vacuna fue a parar fuera y vete a saber que había absorbido ... Y salí nerviosa porque le hubiera tenido que insistir porque nosotros conocemos a nuestro hijo mejor que nadie. 
 
Así que no dudéis. I creo que ya está. Algunas cosas os ayudarán y otras no tanto, pero todo lo escribo con la mejor de las intenciones.
coger la mano de sus padres o si quieren llora...A veces ves que se están aguantando el llanto tensional y cuando lo liberan, todo fluye. 
 
-PREGUNTA: Pregunta todo lo que necesites. A los profesionales no nos debe molestar que lo hagáis, porque en muchas ocasiones, marcará la diferencia entre hacer los tratamientos correctamente y evitar recidivas.

  1. Hola, hola! 
  2. Aquest post d'avui va dedicat al tema sanitari. Com ja sabeu a part de podòloga també sóc infermera. Vaig treballar en molts llocs, però per a mi, la part més difícil de totes va ser quan em van posar a pediatria. Vaig estar a un CAP, amb un despatx fent revisions, controls i vacunes a tots els nens que entraven per la porta. També vaig estar a urgències d'alguns CAPS, on també ateníem a nens. Actualment tinc una consulta de podologia on també oferim els serveis de podologia pediàtrica que van des d'una exploració de la marxa (el nen no es sol queixar) fins a el tractament d'una onicocriptosis (ungla encarnata) o d'un verruga. 

  3. En aquest escrit no pretenc donar lliçons i cada pare i mare coneix el seu fill, només us vull donar unes recomanacions perquè sovint diem o fem coses que pensem que són el millor pels nostres fills i resulta que l'únic que fan, és impitjorar les coses. Jo estic a les dues bandes i aquest és un resum del que penso que pot ser millor fer i no fer. Com sempre, no sóc psicòloga ni el que jo digui va a missa. És el resultat del meu paper com a mare i com a professional. Espero que us serveixi. 

  4.  - El més important és NO ELS ENGANYEU. No li digueu mai a un nen "tranquil que no et farà mal" si el que li hem de fer, és dolorós o almenys molest. M'hi trobava sovint quan havia de posar vacunes i m'hi trobo ara quan venen amb una ungla encarnata o hem de tractar una verruga. Totes dues poden fer mal en algun moment i sovint, totes dues requereixen de més d'una visita. Si a la primera els pares li diuen una i altra vegada que no li farà mal o si li diuen que serà "una picadeta de mosquit" i després fa un mal que t'hi cagues,passen dues coses:
  5.  - El nen perd la confiança amb el professional que l'atén. 
  6.  - El nen es sent traïcionat pels pares. 
  7.  - A la pròxima, els pares no podran ni treure el nen del cotxe perquè no voldrà anar a un lloc que l'han mentit i que li han fet mal. 
  8. Jo sempre faig el mateix discurs al nen: " Mira Ana, ara hem de tractar això que tens. Jo no menteixo mai. Si en algun moment penso que el que et vaig a fer et pot fer una mica de mal, t'avisaré per a que agafis aire i respiris profundament. Mentre no et digui res no et faré mal." 
  9. I quasi sempre em funciona, el nen confia i tot i que està tens durant tot el tractament, com que sap que pot confiar amb mi, es deixa fer. Evidentment es perd molt més temps però amb els nens és així. 

  10. - DONAR RECOMPENSES. Si eduqueu amb recompenses, que aquestes siguin coherents. És a dir, si la ungla clavada ho ha provocat un tipus de sabata, no hem de deixar que les torni a portar per molt que li agradin. O quan era infermera i venia algun nen amb sobrepes, no se li pot dir que si es porta bé passareu per la botiga de llaminadures. 

  11. NO ENS ENGANYEU. No serveix de res i l'únic que fa es despistar-nos. Jo sempre crec als pares, no concebo que m'enganyin, i es clar, a vegades no em quadren coses i podem prendre decisions de tractament erronees. Per exemple, si la nena es queixa de dolor arran de posar-se unes manoletines, que us havíem dit que eren contraproduents, no ens enganyeu. Jo no us renyaré, ni jutjaré però si jo no sé la veritat puc pensar que el dolor és per alguna altra causa. 

  12. NO AMENACEU. No els hi diguem "mira que si no et portes bé la doctora et punxarà al cul". Ells han de tenir confiança amb el professional de la sanitat, ara i d'adults. 

  13. - FEU-LO REPONSABLE I PARTÍCEP DEL TRACTAMENT. El nen estarà més receptiu si se'l deixa ajudar, si és un element actiu del procés. Per exemple, quan després d'una exploració biomecànica, veiem que hem de posar plantilles, sempre em dirigeixo als nens: 
  14. - has entès perquè hem de posar plantilles? 
  15. - saps el que comporta portar plantilles? 
  16.  - vols preguntar-me alguna cosa?
  17.  - pensa que es un gasto de diners important pels teus pares. Si veus que no les portaràs, ens ho dius i te les posem quan estiguis preparat/ada. 
  18. - Quin color vols? 

  19. -PREGUNTEU: Pregunteu tot el que necessiteu. Als professionals no ens ha de molestar que ho feu, perquè en moltes ocasions, marcarà la diferència entre fer els tractaments correctament i evitar recidives. Sovint algun pare o mare es posen vermells i em diuen: - sé que és una pregunta tonta però...Cap pregunta és tonta si és necessària per portar a terme un tractament correcte del nen. Penseu que quan dubtàvem de portar a Eudald a la llar d'infants pel tema de contagi de malalties a la peque que havia de néixer, li vam preguntar al nostre pediatra. Així que no tingueu por o vergonya i pregunteu tot el que faci falta; no marxeu a casa amb dubtes. I si quan arribeu a casa dubteu, truqueu i aclariu.

  20.  - I per últim i no menys important, VOSALTRES SOU QUI CONEIXEU ALS VOSTRES FILLS. És a dir, sou vosaltres qui sabeu com reacciona, com no, què necessita...que cap professional us faci dubtar o us faci pensar que sou uns histèrics. Quan l'Eduald tenia 2 mesos vam decidir administrar la vacuna Rotatec (que és via oral). Ell sempre s'havia ennuegat molt amb el pit, amb la pròpia saliva...tan que el pediatra va estar a punt de derivar-nos a l'otorrino (per sort, tot era qüestió madurativa): Doncs bé, la infermera va agafar el nen per donar-li la vacuna, i li vam advertir que s'ennuegava molt. Jo vaig insistir una mica fins que em va fulminar amb la mirada i només li va faltar dir que jo era massa protectora. Doncs el nen es va escanyar, molt, moltíssim. Tant que ella es va espantar, tant que el vam haver d'incorporar i no reaccionava, tant que quasi tota la vacuna va anar a parar fora i ves a saber que havia absorvit... I vaig sortir nerviosa perquè li hagués hagut d'insistir perquè som nosaltres qui coneixem el nostre fill millor que ningú. Així que no dubteu. 
  21.  I crec que ja està. Algunes coses us ajudaran i altres no tant, però tot ho escric amb l millor de les intencions. 

Comentarios